Stadsnatuur, dat is even wennen…

Foto: Grijs kleurt Groen

Foto: Grijs kleurt Groen

Wij Nederlanders vechten al eeuwenlang tegen de natuur. We hebben Nederland ontgonnen, moeten we het nu weer terug geven aan de natuur? Dat blijkt voor de meeste mensen erg lastig te zijn. Wij bezitten een tomeloze drang om onze omgeving te beheersen.
Ik ook helaas. Al groei ik en merk dat ik steeds meer natuur gewoon zijn gang kan laten gaan.
Ik vergeet vaak dat mijn eerste kennismaking met die wilde’ hoveniers van Wilde Weelde al ruim 17 jaar terug is. Ik heb sindsdien ook een hele ontwikkeling doorgemaakt tot waar ik nu ben.

Mensen moeten aan al die ruigte en ‘slordigheid’ wennen.
Een mooie metafoor is het steegje naast mijn huis. Dit werd, toen ik er acht jaar geleden kwam wonen, keurig met Roundup gespoten in opdracht van de gemeente Enkhuizen. Ik kreeg daar de kriebels van. Ik heb aan beide zijden van de steeg een geplastificeerd artikel van Milieudefensie opgehangen. Deze ging over effecten van glyfosaat op onze leefomgeving en ons lichaam. Op dit blaadje heb ik ook de vraag gesteld of ze mijn” steeg over wilden slaan.

Nu heb ik ook buren en zij hadden hierbij zo hun vraagtekens. De jaren erna heb ik de steeg keurig met de hand en met de bosmaaier bijgehouden. Hoewel keurig; ik liet selectief planten staan zoals honingkorfje, gele helmbloem, vroegelingetje, dovenetel en wilde aardbeitjes. Ook heb ik nog stokrozen, ruig klokje en akelei gezaaid. De steeg werd steeds groener en weelderiger. Dit soms tot ergernis van mijn buren, wat zich af en toe uitte in geknakte bloemen.

Op een dag toen ik van vakantie terug kwam zag ik dat iemand de steeg opgeknapt had. Werkelijk alles was weg, ook mijn pas geplante wilde wingerds. Teleurstelling en boosheid overvielen me. Na een afkoelingsperiode van een week ben ik op onderzoek uit gegaan. Ik had al een idee wie de weldoener was en heb hem heel netjes gevraagd dit niet meer te doen; in ieder geval niet op mijn stukje steeg. Ik heb hem uitgelegd waarom ik dit zo deed en dat ik er heel veel uren in stak al leek dat voor hem niet zo. De oudere buurman leek zich van geen kwaad bewust maar ik denk dat hij mijn boodschap begrepen heeft. Vanaf toen heb ik de steeg iets minder ruig gelaten en is alles blijven staan. Ik was vergeten de buren op mijn reis naar meer natuur mee te nemen en begreep dat mensen langzaam aan veranderingen moeten wennen.

De tuin van Jan. Foto:Grijs kleurt Groen

De tuin van Jan. Foto:Grijs kleurt Groen

Onlangs heb ik de film de Wilde stad” gezien. Verbazingwekkend hoeveel dieren en planten zich in de stad vestigen. Goed dat de natuur door dit soort films ook werkelijk bij mensen gaat leven. Het is voor ons mensen zo moeilijk om natuur zijn gang te laten gaan en ruimte te geven in de stad.

Maar er is een kentering gaande. Dit komt mede door noodzaak: fijnstof, hittestress en wateroverlast treffen de stad. Groene schoolpleinen, stadslandbouw, groene buurtprojecten e.d. zijn mooie kansen voor de natuur. Natuur is een afstandelijk bijna abstract begrip geworden. Je zou soms vergeten dat wij dat ook zijn, dat wij daar deel van zijn. Wij zijn niet meer dan mieren, lastige mieren voor Moeder Aarde, dat wel….

Er ligt een mooie taak voor ons klaar, Wilde Weelde-collega’s en andere natuurliefhebbers!
Laten we zo veel mogelijk mensen mee nemen op onze reis. Daar wordt de stad en de wereld veel mooier van. Natuur is ook een noodzaak geworden in de tijd van fijnstof, hittestress, bijensterfte en wateroverlast.

Met een groene groet van Jan (Grijs kleurt Groen)